Centralnym motywem jest kobieta w różowej sukni, siedząca nad brzegiem wody, delikatnie zanurzając stopę. Jej poza i strój przywołują skojarzenia z klasycznym malarstwem akademickim lub wiktoriańskimi rycinami, co sugeruje inspirację dawną ikonografią. Obok niej w wodzie unoszą się lilie wodne, które często symbolizują czystość, spokój, ale także przemijanie i śmierć.

W kontraście do tej klasycznej postaci tło obrazu wydaje się zdeformowane – falujące, organiczne formy przypominają płynne kształty, jakby obraz został uszkodzony przez czas lub jakieś siły zewnętrzne. Te elementy mogą symbolizować chaos podświadomości, wątpliwość, niepokój czy też upływ czasu, który rozmywa granice rzeczywistości.

Na powierzchni obrazu pojawiają się metalowe elementy i przewody, które nadają mu charakter obiektu technicznego, niemal jakby był urządzeniem lub eksperymentem naukowym. Może to być nawiązanie do wpływu nowoczesności na nasze postrzeganie rzeczywistości, próbę „zrekonstruowania” klasycznej sztuki w nowym kontekście.

Tytuł „Zwątpienie czyhające” sugeruje, że główny temat obrazu dotyczy wewnętrznego konfliktu, lęku lub niepewności. Być może postać kobiety symbolizuje moment zawahania – jej ciało jest zrelaksowane, ale gest sięgającej do wody stopy może być metaforą wahania między stabilnym gruntem a nieznanym. Czy czeka ją zanurzenie w niepewność? Czy może powstrzyma się przed tym krokiem?

Obraz zdaje się być refleksją nad stanem umysłu, który balansuje między przeszłością a teraźniejszością, harmonią a chaosem. Wełmiński w charakterystyczny dla siebie sposób łączy klasyczne elementy malarskie z surrealistycznym zaburzeniem rzeczywistości i mechanicznymi interwencjami, tworząc dzieło na granicy nostalgii i eksperymentu.