W pracy „Włos z głowy nie spadnie…”, Wełmiński sięga po ironię. Tytułowy idiom zderzony zostaje z obrazem kobiecej fryzury nawiniętej na wałki, w które wbito iluzyjnie namalowane srebrne szpilki. Delikatność i troska zostają tu wypaczone przez element przemocy – fryzura zamienia się w pole rytuału, może nawet tortury. To opowieść o cichym okrucieństwie wpisanym w codzienność, w gesty pozornej troski.

Wełmiński w swoich rysunkach uruchamia myślenie teatralne – nie tylko w strukturze obrazu, ale też w jego napięciu dramatycznym. Każda praca jest jak scena – kameralna, niedopowiedziana, pełna symbolicznych rekwizytów i pytań, które rezonują daleko poza ramą papieru.