Spektakl odnosił się do stosunkowo niedawnych zbrodni ludobójstwa w czasie wojny w Bośni.

Kontrapunkt stanowiła sielankowa poezja romantyczna Goethego i Schillera – śpiew nimf wodnych nad stawem przechodzący z czasem w mroczną i ponurą opowieść, o Królu Olch. Machiną teatralną w tym wypadku był papier – pejzaż z papieru. W trakcie trwania spektaklu krople wody kapiące z sufitu, ze specjalnie skonstruowanej instalacji, powodowały rozmakanie papieru odsłaniając ciała aktorów i ewokując obrazy wyłaniania się martwych ciał ofiar zbrodni spod cienkiej warstwy ziemi, błota i śniegu w czasie roztopów wiosennych i ekshumacje ciał…