Rysunek „Limbo” (Andrzej Wełmiński, 2019) to melancholijny szkic o egzystencjalnym zawieszeniu. W świetlnym kręgu, jakby wyciętym z ciemności, widzimy postać starszego człowieka siedzącego na krześle, pochylonego nad laską, zapatrzonego w monitor starego telewizora, na którym stoi zwiędła roślina. Przestrzeń dookoła spowija ciemność, która zdaje się nie tyle tłem, co stanem wewnętrznym.

Tytuł „Limbo” odnosi się do stanu pomiędzy – czyśćca, zawieszenia, oczekiwania bez końca. Figura człowieka jest naga, bezbronna, jakby odarta z kontekstu społecznego czy kulturowego, zostawiona sama z resztkami rzeczywistości. Telewizor, będący niegdyś symbolem nowoczesności i łączności ze światem, staje się tu niemym, bezużytecznym przedmiotem – pomnikiem utraconego kontaktu z życiem.

Podłoga z rozsypanych klepek oraz przerysowana perspektywa tworzą poczucie niestabilności. Laska, częsty motyw u Wełmińskiego, pojawia się znów – jako znak starości, kruchości, ale też wewnętrznego oparcia. Roślina – ostatni ślad życia – więdnie.

To rysunek o czekaniu bez nadziei, o samotności i absurdzie, ale także o świetle, które – choć nikłe – wciąż jeszcze coś oświetla.