„Eheu Fugaces” należy do cyklu „Tablic wotywnych”. Obraz balansuje na granicy trwałości i nietrwałości: masywna konstrukcja przypomina strukturę grobowca, podczas gdy samo wyobrażenie postaci ma kruchość śladu na szklanej kliszy. Jak pisała Anna Baranowa: „mają one delikatność i nietrwałość „form mnemonicznych”, są łatwe do zniszczenia. W każdej chwili mogą być uszkodzone, rozpaść się, zniknąć, jak wspomnienie, jak życie człowieka”. Monumentalna rama to zarazem ochrona i oprawa pamięci – osobistej, teatralnej, symbolicznej. Obok postaci, w obrazie unoszą się blaszane ćmy – wykonane z cynkowej blachy, przywodzą na myśl symboliczne „precjoza” z dziecięcej wunderkamery. Ich obecność wzmacnia aurę ulotności i przemijania, obecną w całym cyklu.

Wełmiński tworzy obiekty osobiste, lecz nie zamknięte – otwierają one przejścia między światami: realnym i teatralnym, ciałem i znakiem, pamięcią i jej brakiem. Praca była prezentowana w Starmach Gallery w Krakowie w 1991 roku oraz w Akademickiej Galerii w Cieszynie. Praca znajduje się w kolekcji Muzeum Fotografii w Krakowie (przekazana przez Teresę i Andrzeja Starmachów)