W tej niewielkiej pracy Andrzej Wełmiński podejmuje refleksję nad mechanizmami przekształcania i wygładzania ludzkiego doświadczenia. Postać kucharza, powtarzająca ruch wałka nad bezkształtną powierzchnią, staje się symbolem sił niwelujących indywidualność – biologicznych, społecznych czy kulturowych. Postać wydaje się być symbolem śmierci, która nieustannie „prasuje” rzeczywistość – powtarza gest, jakby wyrównywała, przygotowywała lub wręcz wyciskała życie z materii. Bogato zdobiony, koronkowy fartuch kucharza przypomina ornat, nadając mu wymiar rytualny i sakralny. Głębiej, w ciemnym wnętrzu widzimy figurę tancerki w orientalnym kostiumie. Jej taniec przywołuje ulotność cielesności i przemijanie zmysłowości. Rysunek, operując zredukowaną paletą i oszczędnymi środkami, porusza fundamentalne tematy: śmierć, rutynę, przemijanie i iluzję ciała – z ironicznym, subtelnie surrealnym dystansem.