W pracy „Serce gorejące” Andrzej Wełmiński przywołuje ikonografię obrazów sakralnych i wotywnych, przetwarzając ją przez własną, egzystencjalną wrażliwość. W centrum monumentalnej cynkowej tablicy – wpisanej w ciężką, stalową ramę – znajduje się fotograficzny wizerunek postaci (autoportret?) utrwalony na światłoczułej emulsji. Zastygła poza, zwrócona ku widzowi, przywodzi na myśl zarówno święte ikony, jak i widma wspomnień. W miejscu serca zamontowano grzałkę elektryczną, która po rozgrzaniu emituje czerwone światło – znak żaru wewnętrznego, bólu, być może wiary lub rozpaczy.

Obraz balansuje na granicy trwałości i nietrwałości: masywna konstrukcja przypomina strukturę grobowca (portret trumienny?), podczas gdy samo wyobrażenie postaci ma kruchość śladu na światłoczułej substancji. Jak pisała Anna Baranowa, „są łatwe do zniszczenia. W każdej chwili mogą być uszkodzone, rozpaść się, zniknąć, jak wspomnienie, jak życie człowieka”. Monumentalna rama to zarazem ochrona i oprawa pamięci – osobistej, teatralnej, symbolicznej.

Praca była prezentowana w Starmach Gallery w Krakowie w 1991 roku oraz w Akademickiej Galerii w Cieszynie. Należy do cyklu „Tablic wotywnych”, w którym artysta łączy elementy sacrum z „klaunowskim śmiechem” i poetyką wunderkamery – gniazdem os, skrzydełkiem, wysuszoną ćmą. Wełmiński tworzy obiekty osobiste, lecz nie zamknięte – otwierają one przejścia między światami: realnym i teatralnym, ciałem i znakiem, pamięcią i jej brakiem.